Absmak

Miło się ogląda znajomych w telewizji. Choć kontekst czasem bywa chujowy, bo ci muszą coś wyjaśniać o linczu, albo zdają relację o śmiertelnym wypadku czteroosobowej rodziny, to miło zobaczyć na szklanym ekranie znajomą twarz, z którą w czasie studiów piło się alkohol w ilościach przemysłowych i zarywało się dupy w obsceniczny sposób.

Ja zawsze miałem pod górkę z podrywaniem dziewuch, z racji wrodzonej nieśmiałości, którą maskowałem poczuciem humoru nacechowanym ironią. Przez co paradoksalnie łatwiej dogadywałem się z dojrzalszymi jednostkami. Właściwie, odkąd pamiętam zawsze kumplowałem się ze starszymi od siebie - na podwórku, w szkole, na studiach i zostało mi to do tej pory. Nawet kobiety mojego życia były starsze ode mnie. Były dojrzalsze, doświadczone, a przez to intrygujące. Podrywanie małolat z reguły kończyło się w ten sam sposób - zauroczeniem z ich, a chęcią ucieczki z mojej strony. Jest coś przerażającego w miłości 17-latek. Palące uczucie i pożądanie przeradza się u nich w destrukcyjne uczucie podszyte zazdrością, która prowadzi do gorzkiego końca. A co gorsza ten koniec ma wiele końców, bo małolaty odkochują się na raty, przez co przypominają zmory z horrorów klasy b, które uśmiercone, wstają i powtórnie atakują przerażoną ofiarę. Z dojrzalszymi kobietami jest inaczej. Wiedzą czego chcą i łatwiej dochodzi się z nimi do porozumienia, głównie przez łóżko. Nie ma lepszego połączenia niż napalony dwudziestolatek i wygłodniała trzystoletnia singielka. Oboje myślą o jednym. A gdy ku temu sprzyjają warunki, to - jak śpiewa poetka - brudne łona kobiet złych istotą poezji w mig stają się. Może jest to zajebiście sentymentalne, co piszę, ale czasem mam naturę romantycznego barana.

Wraz z pożarem lokalu przy Wielopolu 15 w Krakowie, w ubiegłym tygodniu, spaliło się część klisz w mojej głowie o miejscu gdzie wódka lała się strumieniami a my – ja i koledzy, którzy dziś robią za rzeczników lub za młode gwiazdy samorządowe – uwalaliśmy się niemal do nieprzytomności by potem obcować z pięknymi paniami, niemającymi do stracenia nic, poza czasem w towarzystwie młodych absztyfikantów. Kiedy sobie pomyślę, że poważny pan w telewizji, będący moim kolegą, potrafił szaleć do białego rana, paląc, pijąc i tocząc z nami genialne rozmowy, których dialogi po wytrzeźwieniu rozpływały się w pamięci jak sen, to aż mi się kurwa miło robi.

Pamiętam takie wieczory, kiedy wracając do mieszkania mijaliśmy bramy pełne kwitnącej miłości i ludzkich zwłok. Jest coś upokarzającego w widoku nieprzytomnego kolesia, nad którym stoi panna i wyładowuje na nim agresję a potem albo go zostawia, albo wlecze wylakierowanego w trupka do domu. To jest wyraz miłości i upokorzenia zarazem. Zawsze zastanawiałem się, czy po takim wybryku kobieta da facetowi szansę na przeprosiny, czy następnego dnia, gdy ten jest na kacu puści wiązankę, strzeli kolesia w mordę i drzwiami na do widzenia.

Myśl o powrocie do studenckiej nory z reguły napawała mnie obrzydzeniem. Kochałem za to mieszkania moich znajomych pań, które potrafiły zwykłym wnętrzom nadać przytulny charakter za pomocą ładnych mebli i dodatków. Czułem się w ich czystych i pachnących mieszkaniach dobrze. Miłe ciepłe wnętrza, muzyka, wino i smaczne jedzenie w towarzystwie ładnej dziewczyny było spełnieniem moich marzeń.

Taki kolaż skojarzeń, powiązanych ze sobą dość luźno jawi mi się, gdy w telewizji widzę znajomą twarz, którą pamiętam sprzed kilku lat. Ale jest drugi rodzaj kolegów, których widuję coraz częściej. A właściwie informacje o nich, opatrzone dopiskiem nasz ukochany syn, mąż tatuś. Ale to już absmak.